dilluns, 8 de novembre del 2010

Imatges que comuniquen (II)

3 comentaris:

Tot Barcelona ha dit...

Principio y final, lo titularía yo...una abraçada molt forta...

Unknown ha dit...

I pel mig hi ha un llarg, intens i il·lusionant camí que recórrer.
Solament comença a caminar i gaudeix-ho. Recull i, al final, dóna el millor que hagis trobat. Petons.

Ester ha dit...

I parlant de principis, de finals i de camins copio l'Alex Rovira. Text llarg però enriquidor:

Desengañémonos: el camino para encontrarse con uno mismo no es fácil, requiere asumir riesgos, requiere Arriesgarse. Es un camino que no se puede recorrer con pastillas, porque requiere estar muy despierto y, sobre todo, consciente.
Es un camino que se hace andando a solas, en el silencio de uno mismo.
Que requiere escucha, atención, audacia, paciencia y perseverancia...
Porque a veces aparece el miedo, la duda, la angustia...
Porque no sabes dónde vas a pisar, qué vas a encontrar...
Hay un gran vacío, un gran espacio desconocido...
Cuando empiezas a andar no sabes dónde llegarás.
Porque para ir adonde no se sabe hay que ir por donde no se sabe...
Y aunque es más fácil quedarse donde uno está,
merece la pena Arriesgarse.
Merece una vida feliz Arriesgarse.
Una vez empiezas a andar, no puedes volver atrás porque el camino andado desaparece. Y no te queda más remedio que avanzar... También puedes quedarte quieto, pero eso no te lleva a ninguna parte.
Nadie ha transitado antes por este camino; es un camino absolutamente singular y personal.
Un camino donde empiezas siendo peregrino, que quiere decir extranjero, y acabas encontrándote y dejando de ser un extraño para ti mismo.
Cuando inicias el proceso, cualquier paso que das provoca miedo. Pero es precisamente en este espacio, en este vacío, donde finalmente te encontrarás... Donde se producirá el milagro...
No es un trabajo de esfuerzo, sino de abandonarse, de soltarse, de liberarse de pesos y de presiones.


Salut, sort, abraçades i petons mentre camineu.